( Closing the Ring)
Yönetmen: Richard Attenborough
Senaryo: Peter Woodward
Film Türü: Drama, Romantik
Görüntü: Roger Pratt
Süre: 118 dk
Müzik: Jeff Danna
Oyuncular: Shirley MacLaine, Christopher Plummer, Mischa Barton, Stephen Amell, Neve Campbell, Gregory Smith, David Alpay, Pete Postlethwaite, Martin
Gösterim Tarihi: 29 Ağustos 2008
İç dünyamızı ifade etmeye yarayan birçok güç var. Bana göre hem dış dünyanın hem de düşlemiş olduğumuz iç dünyamızın gerçekliğini aynı anda yakalamanın yollarından biri de “sinema”dır. Derginin bu sayısında farklı bir şeyler yapmak istedim ve senaryo dersinin etkileriyle de bir film tanıtımı yapma konusunda karar kıldım: Kaybolmayan bir aşkın öyküsü, “Kayıp Yüzük...”
Kayıp Yüzük bir ucu günümüze, diğer ucu II. Dünya Savaşı’na dayanan bir filmdir. Filmde Ethe Ann’ın 1990’lardaki halini Shirley Maclaine, gençliğini ise Mischa Bartan canlandırmaktadır. 1991 yılında Michigan eyaletinin küçük kilisesinde bir cenaze töreni düzenlenir. Töreni yapılan kişi II. Dünya Savaşı’nda görev almış olan emekli bir pilottur. Ölmüş olan pilotun kızı, babasının silah arkadaşlarına kilisede dokunaklı bir konuşma yaparken annesi Ethel Ann (Shirley Maclaine) kiliseye girme ihtiyacı bile duymaz. Hatta hal ve hareketlerinden yola çıkarak kocasının ölümünden hiç etkilenmemiştir bile diyebilirim.
Film geriye atlama teknikleriyle şekillenir. Bundan tam elli yıl önce 1941’de aynı kasabada henüz çok genç olan Teddy Gordon (Stephen Amel) ve en yakın iki arkadaşı Jack ve Chuck savaşa katılmaya hazırlanırlar. Bu arada Teddy, henüz on yedi yaşında olan sevgilisi Ethal Ann (Mischa Barton) ile savaş sonrasında yaşamayı planladıkları evi yapmaya çalışır. Ethel Ann, yaşam dolu genç ve güzel bir kızdır. Teddy ise yakışıklı bir çiftçidir. Bu arada beklenen olmuştu Pearl Harbor Baskını gerçekleşmiştir. Teddy Gordon sabah olunca savaşa katılacaktır. Bunun üzerine genç aşıklar ailelerinden gizli olarak kendi aralarında evlenirler. Hatta ayrı ayrı takacakları iki yüzükleri bile yoktur. Tek bir yüzüğe ikisinin adını yazdırırlar. Ann de annesinin gelinliğini giyer. Ann, savaşa gidecek olan kocasına hiç unutulmamak, gittiği her yerde hatırlanmak için yüzüğü ona verir. Evlilik kutsaldır ve onlar bu kutsallığı sonsuza kadar, sonuna kadar yaşayacaktır. İzlediğim bir başka film ise “ Kaybedeceğini bildiğin bir şeye fazla bağlanma sonra kopamazsın” diyordu. Ethen Ann, Teddy’ yi kaybedeceğini bile bile ona bağlanır hatta ona hayatını adar. Çünkü Ann, aşıktır. Daha sonra Teddy, ölmesi durumunda karısına yardım etmesi ve ona sahip çıkması için Chuck’dan söz alır ve üç arkadaş savaşa katılmak üzere kasabadan ayrılırlar.
1944... Teddy’nin uçağı yoğun sis nedeniyle Belfast’daki bir dağa çarpar. Ölmek üzere olan Teddy, tesadüfen orada bulunmakta olan İrlanda’lı bir gence Amerika’daki karısına ulaştırmak üzere yüzüğü verir. Ama Teddy’nin son sözleri de yüzük de karısına ulaşamaz. Bu karanlık olay henüz 21 yaşında olan Ann’in de hayatını karartır.
Aradan elli yıl geçer. Belfast’lı bir genç olan Jimmy, dağda bulduğu bu yüzüğü Ann’e ulaştırdığında üzeri sırlarla ve anılarla örülmüş olan o gizlemli duvar da sökülür. Bu anılar mezarlığı, sırları gün ışığına çıkarmak için elli yıl sonra tekrardan açılır. Duvarın arkasında Teddy’nin mektupları, üniforması, resimleri, fotoğrafları, onun hakkında çıkan gazete haberleri saklıdır.
Film geçmiş ile gelecek arasında gidip gelerek ilerler. 1941-1991 yılları arasında adeta mekik dokunur. Zaman zaman savaş sırasındaki genç aşıkların öyküsüne ara verilir ve seyirci aniden kendisini bir cenaze töreninde bulur. Bu noktada filmin gözüme çarpan bazı eksikliklerini de söylemeden geçemeyeceğim. Bu gidip gelmeler bazı düğümlerin erkenden çözülmesine ortam hazırlar. Böylece her şey daha ilk baştan adım adım belli olmaya başlar. Kamera üç erkek ve bir kadın arasına yerleştirilir. Bir arkadaşlık örneği olan Teddy, Jack ve Chuck aşk devreye girince birbirinden kopar. Teddy, Ann ile yarın evleneceklerini söyler ve dönmemesi halinde onu Chuck’a emanet eder. Sonra filmdeki ileri bir sıçramayla kendimizi elli yıl sonrasında, Chuck’un cenaze töreninde buluruz. Bu yüzden filmdeki bazı düğümlerin gerektiğinden biraz erken çözüldüğü kanısındayım.
Bütün bunlar olurken aynı zamanda bugünün Belfast’ında meydana gelen bir terör olayı hızlıca anlatılır. Olayları bağlamakta zorluk çekiyorum bir an. Ann, Almanya ve Belfast arasında geçmekte olan savaşta ölen bir genç askerin elini tutar dakikalarca. Sanki askerin yüzünde, Teddy’nin yüzünü görür. Uçak düştüğünde Teddy’de mi böyleydi diye geçirir aklından ve sonra da askerin kanlı elini öper Teddy’in elini öpercesine. (Filmde beni en çok etkileyen sahnelerden biriydi burası.) Yani, “Geri Dönüş” tekniği oldukça yoğun kullanılır Kayıp Yüzük’de.
Kayıp Yüzük, içiçe girmiş ilişkileri, yarım yüzyılık gizemleri ve ardından gelen elli yıllık çözülmeleriyle kaybolmayan bir aşkı öyküsünü sunar bize. Günümüz geçliğinin aşk anlayışı içerisinde saplanıp kaldığı materyalizmine, aşkın ölümsüzlüğü ve manevi gücü ile misilleme yapılır sanki. Hem de sevmenin, heveslerin, arzuların, bağlılıkların o akıl almaz çözülmelerine karşı yapılır bu misilleme. Kimi aşka ve sadakate sevdiği bir yemekten bahseder gibi sıradan yaklaşırken ve kimi sadece el ele vitrine çıkmanın gösterişini yaparken!
Son olarak, Kayıp Yüzük’de aynı kadının yaşadıkları, farklı kuşaklardan oyuncularla birleştirilerek perdeye yansıtılır. Film, izleyicisine bazı kadınlar hiç değişmez dedirtir. Ne elli yıl öncesinde ne de elli yıl sonrasında bu gerçek değişmeyecektir. Ve gerçek olan şey şu ki: Aşka bütün gücüyle inanan kadınlar, hatırlayarak yaşar...
İyi seyirler...
Seda Koca
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder