Zarafetin Kraliçesi

Bir gün bir ziyafet vermek istedi zarafetin kraliçesi.O bir kraliçeydi evet!Ama ne bir tacı ne bir tahtı ne bir pelerini ne de değerli taşları vardı.Kim bilir hangi düşler ülkesinin hangi saltanatında hüküm sürmekteydi ve kim bilir hüzünlü gözlerinin ardında hangi adama aşıktı.Saçları yeşil gözleri kırmızıydı…ya yüzü? Ya yüzü ne renkti?Bulunmayan hint kumaşından bir teni vardı.Ona kim dokunursa elleri kirlenir yüzü yaşlanırdı..Bir düş ülkesinin kayıp kraliçesiydi o.Bilinmezlikle dolu yollardan, tehlikeli ormanlardan ve canavarlardan kurtulup da gelenlerin sayısı az mıydı ya?Sırf onu biraz seyretmek ve ağladığında gözlerinden dökülen taşları eteklerinde biriktirmek için gelen genç ve yakışıklı delikanlılar yok muydu?Şarkı söylemeyi çok severdi zarafetin kraliçesi ve sesi o kadar kötüydü ki onu dinlemek için gelen delikanlılar kulaklarına pamuk tıkamak zorunda kalırdı.Kimse onu duymazdı ama herkes seyrederdi.Oysa birazcık dinlenmeyi bir ömür boyu seyredilmeye tercih ederdi.Herkes öylesine kulaklarını tıkamıştı ki ona öylesine kaçmışlardı ki söylediklerinden bir gün ölümün pençesinde olsa kimse duymayacaktı sesini.Bir gün yasak ormana girmek istedi zarafetin kraliçesi.Girdi de. Yasak bir ormanda yasak bir adamı sevdi.Adam ona elinde yasak bir meyve sundu.Geri çevirmedi. Yedikçe bir daha istedi.Ve sonunda karnı ağrımaya,kalbi hızla çarpmaya,nefesi tıkanmaya başladı kraliçenin.Hint kumaşı teni giderek adileşti.Tanınmaz bir hale döndü en sonunda.Ormanda ağaca asılı bir ayna gördü. Koştu. Aynaya baktı.Gözleri,saçları,elleri yasak bir renkteydi. Ya yüzü? Ya yüzü ne renkti?Ağzından döküldü kelimeler kötü olsa da sesi: kim bu aynadaki?Bulamadı cevabını.Koşarak uzaklaştı aynadan daha fazla görmemek için bu çirkin yüzüAynalara bakmadı bir daha.Sarayına, onu duymayanların yanına koştu veZiyafetinin şerefine kadeh kaldırdı,haykırdı çirkin sesiyle
Ama kimse duymadı
Yasakların şerefine!




Seda Bacı





[fotoğraf, fotokritik.com'dan alıntıdır.]