Işıktan Kaçanlar

-Işıktan kaçıyor küçük çocuklar. Hep uzağa, hep beyaza doğru yürüyorlar. Her birini ayrı bir şiirle imledim, öyle çağırıyorum onları. Yok isimleri, dizeleri var her birinin, daha anlamlı oluyor böylece bedenleri. Bazen arkalarından yürüyorum bazen koşup önlerine geçiyorum. Durmuyor onlar hiç durmuyorlar, içimden geçip gidiyorlar yine, öylece izliyorum küçük gölgelerini. Işıktan uzaklaştıkça büyüyen gölgelerini. Beyaza yaklaştıkça kararan gölgelerini. Kahverengi gözlerini. Uzun, yumuşak saçlarını kız çocuklarının; oğlanların ellerini. Bir bir kazıyorum hafızama. Bir bir. Çok korkuyorum kaçırmaktan onları, hiç uyumuyorum hiç uyumuyorum ben. Kış geliyor çok üşüyorum ama onlar üşümüyor. “Üşür mü hiç göze görünen çocuklar.” Çıplak ayaklarıyla basıyorlar kara. Beyaza yürüyorlar. Hiç büyümüyorlar hiç büyümüyorlar. Işıktan kaçıyorlarç
-Gözlerini kapatsalar ya?
-Gözlerini hiç açmıyorlar. Işıktan kaçıyorlar.
-Işığı kapatsalar ya?
-Güneşi söndüremiyorlar.
-Kim onlar?
-Ben. Söndüremiyorum güneşi. Donup kalan o ‘an’ı silemiyorum çocukların hafızasından.
-Neden yaktın öyleyse ateşi?
-Üşüyorum üşüyorum söndürelim güneşi.
-Çocuklar gidiyor.
-Geliyorum çocuklar geliyorum. Uzun saçlarınıza boncuklar takmak istiyorum, ellerinizi ısıtmak.
-“Üşümez göze görünen çocuklar.” Üşür mü hiç çocuklar?
-Durdurmak istiyorum onları. Ateşi söndürmek istiyorum. Beyazı bulmak istiyorum.
-Çocukların saçlarından boncuklar dökülüyor.
-Topla onları topla onları.
-Tutamıyorum.
-Tut onları!
-Tutamıyorum tutamıyorum.
-Beyaza varmak istiyorum! Söndürün ışıkları!!!
-Duyamıyorum duyamıyorum… Unut artık çocukları.
-Tutunamıyorum………………..

Deniz Depe

[fotoğraf fotokritik.com'dan alınmıştır.]