Günahsız

Ve günahkar harf gelip koynuma girdi.

Diyeceklerim boğazımda düğümdü. Zordu. Terk edilmiş bir duygu artığıydım ve demek istediğim çok şey vardı. Tek bir günah her şeyi çözebilirdi. Günahkar bir harf her şeyin intikamını alabilirdi. Ona sıcaklığı ve yasakları vaad etmeliydim. Onu ikna etmeliydim, uykuma ortak etmeliydim. İçim dinmek bilmeyen bir işkence manzumesiydi. Mutsuzdum! Parmak uçlarımda bir günaha ihtiyaç duydum.

Ve kelam, gelip önce dilimden girdi içeri. Islak, yapışkan, çığırtkan. Affedilmesi güç, acısı haz verici, unutması kolay, intikamı sivri.

Gitmesini ben mi istemiştim? Canımı yakıyordu. Öyleyse neden özledim. Neden istedim. Ben onu hiçbir zaman sevmedim. Cesaret. Hayır, bende yok. Bir önemi yok bir önemi yok. Gitti. Gitsin. Umrumda değil. Sadece birazcık intikam benim istediğim. Tek bir sözcükle kesmek onun şah damarını. Ömrü boyunca kanatmak. Sokağa atılmış bir ağlayış artığıydım. Hep boşa aktım. Boşa aktım.

Ve cümle, derimin altından sızdı. Tırnak diplerimden başladı, saçımın tellerine, bileklerime, kirpiklerime ince bir sızı bıraktı. Kayıp durdu bedenimde bir ez cümle. İntikam, bir şehvet anı gibi gözlerimi kapattığım yerde. Bir harf diyorum, bir cümle!

Söyleyeceklerim yarım kalmamalı. Hepten gitmelisin, arkanda bıraktığın ince, uzun, esmer lekeyi de kuşlara yem etmelisin, kimse bulamamalı seni. Bulunmamalısın. Toprağın altına sızmalısın. Kanımdan boşanıp… Kendi kansızlığına bulaşıp… Beni artık rahat bırakmalısın.

Ve harf. En son nefesimden çıkıp havaya karıştı. Tüm günahından, kininden ve intikamından boşluğa bir kelam bir cümle bir ses artığı bıraktı:

Geride “kal” diyen suskun bir bakış "kal"dı…

Deniz Depe

Fotoğraf, fotokritik.com’dan alıntıdır.