Pencereden baktı kadın, gülümsedi. Bahçeyi kar altında görünce içi titredi. Kahvesini yudumladı, dudakları ısındı. Damağında usulcacık yayıldı sıcak kahve tadı. Kahveyi severdi kadın. Bir fincan da sevdiği adama yapmıştı. Bir müddet çalışırken izledi onu. Gözleri parladı kadının. Gülümsedi gizli gizli. Kadının gözleri uzunca bir zamandır parlıyordu. Duvarların içinde insanın ruhunu dinlendiren bir kadın sesi yankılanıyordu… Bilmediği bir dilde... Çalışma masasının yanına oturdu. Sevdiği adamın yanına... Nefesini tuttu kadın. Rahatsız olmasın dedi. Dikkati dağılmasın. Sevdiğim adam… Kitabını açtı, okumaya başladı. Sonra göz ucuyla sevdiği adama baktı. Sevdiğim adam, dedi içinden. Ruhu ısındı. Kitap okuyormuş gibi görünmeye devam etti. Adamın kokusunu içine çekti kadın fark ettirmeden. Gözlerini kapattı. Sonra yine nefesini tuttu. Dikkati dağılmasın. Sevdiğim adam…Bir zaman sonra sıkıldı kitap okumaktan tekrar pencereye gitti. Karların üstünde gri bir güvercin… Bata çıka yürüyordu. Sevdi güvercini kadın. Son günlerde her şeyi seviyordu. Hiçbir şeye kızmıyor, sinirlenmiyor ve üzülmüyordu. Nedendir bilinmez gözleri doldu kadının. Sevinçten olsa gerek dedi. Dikkati dağılmasın, görmesin sevdiğim adam… Sevdiği adam fark etti kadının hüzünlendiğini. Kalktı yerinden usulcacık, sıcacık gülümseyerek. Kadın neredeyse ağladı ağlayacak. Sarıldı adam kadına. Yanağını okşadı şefkatle. Kadın gözlerini kapattı. Bilmediği dildeki şarkı içini yaktı. Tutamadı kendini döküldü gözünden sicim sicim yaşlar. Sevdiği adam şaşkın, kadının ela gözlerine baktı. Ağla dedi. Dünyanın en güzel şeyi ağlamak… Tabi senden sonra, dedi. Gülümsediler. Sevinçten diyebildi kadın. Sadece sevinçten… Sevdiği adam, sol gözünün hemen üstüne dokundurdu dudaklarını. Sıktı kendini kadın, makyajı aksın istemiyordu. Sonra güldü haline. Sevdiği adam da güldü.
Sustular bir müddet öyle… Pencerenin önünde sarılarak… Kadının sol kaşının üzeri yanıyordu. Çoktandır ezbere bildiği bir şiiri okur gibi kelimeler dökülmeye başladı kadının dudaklarından. Zemherisinde donakaldığım şehrin ayazını, kaşımın kenarına dudaklarından bıraktığın sıcak yara geçirecekmiş, dedi. Sonrasını getiremedi, döküldüler yine sicim sicim. Adam parmak uçlarıyla dokundu sicimlere. Dokunma, içim sızlamakta parçalanmaktan. Kısmette var ya… Kaşımın kenarı sızlamakta… Uzat avuçlarını, tut. Dökülmekte sicim sicim gözlerimden... Düşmesinler ne olur, içim parça parça. Basmasınlar artık üstüne… Varsın avuçların sızlasın. Sızlasın da ilk defa kapanmasın kaşımın kenarındaki sıcak yara… Demek istedi ama diyemedi. Kelimeleri boğazına düğümlendi. Gözleri kapanınca yine düştü yanaklarına sicimler. Pencerenin önünde sarıldılar sıcacık, dışarıda kar… Sevdiği adam, kadına hayran hayran bakıyordu. Ağlamak dedi, ne kadar yakışıyor sana. Gerisi sevdiği adamın gözlerinin içindeki parıltıda saklı kaldı. Sonra kadın çoktandır ezberinde bildiği şiirin dizelerini fısıldadı adamın kulağına:
Onunla ben
Hep sevişecek gibi baktık birbirimize.
Bir kez öpüşebilseydik dünyayı solduracaktık. *
Tam da o sırada en olmaması gereken yerde telefonu çaldı adamın. Sevdiğim yazıyordu ekranda. Kadın “Kim?” diye sordu, sevdiği adam “O!” diye cevap verdi. Telefonu açtı. Kadın çıktı odadan, bir sigara yaktı. Dizlerini salladı her gergin insan gibi, elleri titredi, üşüdü. En çok da dişlerini dudaklarına geçirdi. Kanadı dudakları kadının. Geldi sevdiği adam, yüzüne bakmıyordu kadın. Dumanın içinde kaybolmuştu. Adam, yüzüne baksın istiyordu, açıklamak istiyordu. Kadın duymadı sevdiği adamı. Görmedi sevdiği adamı… Sevdiği adamı...
Öptü adam. Soldu kadın.
*İsmet Özel. Münacat
Şeyma Toruntay, TDE 3.Sınıf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder