...Ve Aşk İmiş Her Ne Var Alemde!..

Bağrınızda yanmakta olan bir ateşten ışığını alan bir yıldızınız oldu hiç? ‘’Ölümdür tek başına yaşanan, aşk iki kişiliktir’’diyen şaire inat ölüme yürüdümüz mü bile bile, ateşe attınız mı hiç kendinizi göz göre göre? Yanmış bir yüreğin savurmaya kıyamadığınız külleriyle yedi cihanı dolaştınız mı, kanlı bir iç savaşın ortasında içinizden kalkan bir cenazenin yasını tuttunuz mu yana yakıla?Aşk...‘’son’’ diyemediğimiz zamanlar. Her son dediğimizde başa döndüğümüz anlar. Tövbelerimizi yamalamak. Oku yaydan çıkarmak.Aşk...Bir mektubu defalarca okumaktı. Kelimelere anlamların ötesinde anlamlar yüklemekti. Zamanı dururan bir sesti telefonun diğer ucundaki. Dünyanın en akıllı insanlarını bile kıskandıran bir delilik. Gönül sahibi olmanın isbatı olsa gerek.Aşk...Kaderiniz ile hayallerinizin çakışacağı yerde çatışması. Bir resmi çerçevesinden çıkartamamak, aynaya onun yüzünü görebilmek için bakmak, gök kubbeyi şahit tutmaktı. Ayrı, bambaşka, tanımlanamayan bir yetenek.Aşk...Yaptığınız bir muzlu pastanın son dilimini onun için yemekti.Aşk…Can vermek üzere olan cennetlik bir insanın yüzünde beliren mutlu bir gülümseme sanki.Aşk...‘’ Bir kuru yakınlaşmayı, ilgiyi, arzuyu, aşk sanılarak yaşanılan ömür adına vaveyla ve va esefa! Bir Cemal’ e kul, bir Ahmet’ e köle, bir Leyla’ya deli ve bir ışığa pervane olmayanın aşkı mı vardır, ya aklı mı vardır ki!Alem bir aşk için yaratılmış ve aşk imiş her ne var alemde!’’

Seda Koca