Vazgeçmek Üzereyim

uzak bir evin penceresinden

yanağını cama dayamışsın da

beni düşünüyorsun sanki ne vakit yumsam gözlerimi

oysa senin de bitmesi mümkünatsız dipsiz acıların var içinden çıkamadığın

ya da çıkmak için bir çaba harcamadığın

hangi otobüsten insem de

hoş geldin diyecekmişsin gibi beni bekliyorsun sanki hep son duraklarda

oysa senin de hep yaslandığın bir durak

beklediğin biri var hiç gelmeyecek

biliyorsun

kumdan kaleler yapmışım sana mümkünatım yok yeneceksin ilk top atışında

yığınla serilmişim ayaklarına

bir kaldırsan başını, yerdeki çizgileri sayan bakışlardan

gözlerindeki perdeyi yırtsan

ne olurdu sevsen beni

ne olurdu...

üstümde soğuk bir sonbahar, gözlerim ıslak

son mermiyi kafama sıkmak üzereyim

hiçbir açıklaması yok cinayetimin

vazgeçmek üzereyim...

Sinan Balta
[fotoğraf fotokritik.com'dan alınmıştır.]