ORMANIN DERİNLİKLERİNDE

anneme...

Büyücü Kadın beni ormanın derinliklerine hapsetti,Ve arkasına bile bakmadan gitti.Kızmadım ona hiç, düşünmedim bile neler olduğunu,Ama korkuyordum; bu ormanda tek başıma ne yapacaktımNeyse ki Büyücü Kadın var, beni her zaman izlediğini biliyorumküresindenYürüdüm taşlı patikada, keşfe çıktım,Ve anladım ormanın hep yeşil olmadığınıBulutlar kapkaraydı patikanın sonunda; ağaçlar sarı,Görüşüm olmadan aradım çamura bulanmış cevaplarıHiç’i bekledim bu tuhaf ormandaNeyse ki Büyücü Kadın var, beni her zaman izlediğini biliyorumküresindenYürüdüm taşlı yolda, çok düştümBacaklarım kan içinde kaldı, kabuk bağladıYılanınki gibi yenilenen derim çok çabuk kavruldu*Devam ettim düşmeye,Ama Büyücü Kadın asla vazgeçmedi beni izlemekten.Düşüncelerimle baş başaydım, ümidim olmadan arıyordumKaybediyordum en gerekli şeyiHissediyordum baş edemezdim bu yalnızlıklaVe kocaman bir el uzandı gökyüzündenÇekti aldı beni yanına Büyücü Kadın.İşte o an anladım, orman aslında hiç olmamıştıBüyücü Kadın’ın küresindeydim.
*Melissa P.
[ fotoğraf, fotokritik.com'dan alınmıştır. ]

Mehmet Ekin Akkaya, Makine Mühendisliği